W powieści tej, będącej hołdem złożonym Trylogii Księżycowej napisanej z początkiem XX stulecia przez Jerzego Żuławskiego, nauka stanowi tło dla palety interpretacji oraz domysłów, tworzących specyficzny klimat fantastyki wymieszanej z metafizyką bądź mitologią. Inspiracje, których źródłem są dzieje dawnych społeczeństw, służą tutaj zbudowaniu kolejnych światów, umiejscowionych wprawdzie w przyszłości, ale równocześnie staroświeckich. To przedstawienie wyprawy na Księżyc, której pierwotnym założeniem jest zrabowanie starożytnych Selenickich rękopisów zgromadzonych wewnątrz zaginionej biblioteki, lecz także pretekst do ukazania regresu i upadku wielkich cywilizacji.

Weź dwa i pół funta inspiracji Jerzym Żuławskim i wykreowanym w jego twórczości księżycowym światem, dodaj półkwart opowieści przygodowej, ale dla dorosłych, zapraw językiem retro oraz historycznym ambientem czerpanym z historii Rzeczypospolitej szlacheckiej a nawet wcześniejszych dziejów, i oto masz „Mare Orientale” Jana Maszczyszyna. To pisarskie danie, choć w smaku kojarzy się z wieloma innymi, jest zarazem potrawą jedyną w swoim rodzaju. Szczególnie na tle współczesnej literatury science-fiction (bo do tego gatunku formalnie trzeba by książkę Maszczyszyna zaszeregować), która podąża zupełnie innymi ścieżkami. Zatem polecić „Mare Orientale” wypada przede wszystkim ze względu na oryginalność, pomimo tak wielu inspiracji innymi dziełami, stylami, wątkami literackimi.

—  Mirosław Usidus